Ischaemic preconditioning : an investigation of the patterns of kinase activation and protein expression profiles during reperfusion in the rat heart
Date
2013-12
Authors
Hattingh, Susanna Maria (Suzel)
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : Stellenbosch University
Abstract
ENGLISH ABSTRACT: Introduction: Coronary heart disease (CHD) is the leading cause of death
worldwide with 3.8 million men and 3.4 million women dying globally each year.
Although existing myocardial reperfusion strategies such as thrombolysis and
percutaneous coronary intervention (PCI), if applied in a timely manner, limit
myocardial infarct size, the mortality and morbidity remains significantly high.
Ischaemic preconditioning (IPC) may offer the potential to attenuate myocardial
ischaemia/reperfusion injury through cardioprotective signaling pathways which is
recruited at the time of myocardial reperfusion, thereby improving clinical
outcomes in patients with coronary artery disease.
Ischaemic preconditioning is a phenomenon whereby short intermittent episodes
of coronary occlusion followed by reperfusion protect the myocardium against a
subsequent period of sustained ischaemia. This protection is reflected in the
limitation of infarct size and improved functional recovery of the ischaemic heart
during reperfusion. Despite intensive research efforts, the promise of an effective
cardioprotective strategy using the endogenous protective mechanisms of the
heart which underlies IPC, has not yet been materialized. Although progress has
been made in terms of signaling mechanisms in the preconditioned heart, the
identification of the myocardial reperfusion phase as the critical “window” for
cardioprotection, requires the elucidation of the signal transduction pathways
during the reperfusion phase after IPC.
In view of the above, the aims of the present study were to investigate:
i. the involvement of the RISK pathway and p38 MAP kinase pathway in IPC
during early and late reperfusion
ii. the involvement of heat shock protein-27 (HSP-27), heat shock protein-70
(HSP-70), GSK-3β, CAMKII, AMPK and the transcription factor CREB in
the context of IPC during early reperfusion
iii. the involvement of autophagy and apoptosis during early and late
reperfusion after IPC iv. the correlation of the protein kinases with the hemodynamic parameters of
the heart
v. the mechanism of IPC by means of two-dimensional (2D) proteomics
Methods: The isolated perfused working rat heart model was used with
functional recovery as end-point. Hearts were preconditioned (IPC) for 3x5 min
global ischaemia, alternated with 5 min reperfusion. Hearts were subjected to 25
min sustained global ischaemia, followed by 5, 10, 15 or 30 min reperfusion when
hearts were snap-frozen for western blotting analysis. Alternatively, hearts were
reperfused for 30 min to record hemodynamic parameters and measure
functional recovery. Non-preconditioned (Non-IPC) hearts were stabilized for 30
min and subjected to 25 min sustained global ischaemia followed by 5, 10, 15 or
30 min reperfusion when hearts were snap-frozen. Alternatively Non-IPC hearts
were reperfused for 30 min to serve as control for the 30 min reperfused IPC
group. Activation of the protein kinases was determined by western blotting
analysis.
For the proteomic study mitochondrial and cytosolic proteins were isolated from
heart tissue and separated in the first dimension by isoelectric focusing, followed
by separation in the second dimension by two dimensional gel electrophoresis.
The PD Quest software programme was used to identify significantly expressed
protein spots. Protein spots of interest were excised and subjected to in-gel
digestion and the resulting peptides were analysed by mass spectrometry.
Proteins were identified by Mascot and the Swiss Prot database.
Results: Western blotting analysis demonstrated that the RISK pathway and p38
MAPK are activated very early in reperfusion, but the activation is not sustained
during the reperfusion period. Autophagy is also upregulated during this early
reperfusion phase; it is attenuated in the middle reperfusion phase and increase
for a second peak of upregulation in the late reperfusion phase. In addition, we
identified CAMKII as a novel marker of functional recovery in IPC after
reperfusion. The proteomic analysis identified twenty differentially expressed mitochondrial
and thirty six differentially expressed cytosolic proteins between Non-IPC and IPC hearts. Functions ascribed to the majority of these individual proteins were
directly related to cardiac metabolism.
Conclusion: Activation of the majority of the protein kinases investigated in the
present study is associated with the hemodynamic parameters of the heart
instead of functional recovery. Results indicated that the variable signaling
patterns could be attributed to differences in heart rate and the effect thereof
(ejection fraction, minimum and maximum rate of contraction), as a result of
sympathetic stimulation due to psychological stress in the animals before
slaughtering. Proteomics results demonstrated that IPC hearts which failed after
ischaemia /reperfusion are metabolically compromised and “worse off” compared
to non-IPC hearts.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Inleiding: Koronêre hartsiekte is die vernaamste oorsaak van sterftes wêreldwyd met 3.8 miljoen mans en 3.4 miljoen vrouens wat jaarliks sterf. Alhoewel bestaande miokardiale herperfusie strategieë soos trombolise en perkutane koronêre intervensie (PKI), wanneer betyds toegepas, miokardiale infarktgrootte beperk, bly mortaliteit en morbiditeit steeds hoog. Isgemiese prekondisionering (IPK) beskik oor die potensiaal om miokariale isgemie/herperfusie skade te verminder deur beskermende seinoordragpaaie tydens miokardiale herperfusie te aktiveer en sodoende die pasiënte wat aan koronêre arterie siekte ly, se prognose te verbeter. Isgemiese prekondisionering verwys na die verskynsel waartydens kort episodes van isgemie opgevolg deur herperfusie, die miokardium teen ‘n daaropvolgende langdurige isgemiese insident beskerm. Hierdie beskerming word gereflekteer in die beperking van infarktgrootte en verbeterde funksionele herstel van die isgemiese hart tydens herperfusie. Ten spyte van intensiewe navorsingspogings is die presiese meganisme van endogene beskerming tydens IPK nog nie ten volle ontrafel nie. Die identifisering van die miokardiale herperfusie fase se kritiese “vensterperiode” van beskerming, noodsaak ‘n volledige analise van die seinoordragpaaie wat geaktiveer word tydens die herperfusie fase na IPK. In die lig van bogenoemde, was die doel van die huidige studie om die volgende te ondersoek: i. die betrokkenheid van die RISK seinoordragpad en p38 MAP kinase tydens vroeë en laat herperfusie na IPK ii. die betrokkenheid van “heat shock protein-27” (HSP-27), “heat shock protein- 70” (HSP-70), GSK -3β, CAMKII, AMPK en die transkripsie faktor, CREB, in die konteks van IPK tydens vroeë herperfusie iii. die betrokkenheid van outofagie en apoptose tydens vroeë en laat herperfusie na IPK iv. die korrelasie van die proteïenkinases met die hemodinamiese parameters van die hart v. die meganisme van IPK deur middel van twee dimensionele proteomika Metodes: Die geïsoleerde werkende rothart model, met funksionele herstel as eindpunt, is gebruik. Harte is geprekondisioneer (IPK) met 3x5 min globale isgemie, afgewissel met 5 min herperfusie. Daarna is harte blootgestel aan 25 min volgehoue globale isgemie, gevolg deur 5, 10, 15 of 30 min herperfusie, waartydens harte gevriesklamp is. Alternatiewelik, is harte blootgestel aan 30 min herperfusie ten einde funksionele herstel te meet en hemodinamiese parameters te registreer. Nie-geprekondisioneerde (Non-IPK) harte is gestabiliseer vir 30 min, waarna dit onderwerp is aan 25 min volgehoue globale isgemie, gevolg deur 5, 10, 15 of 30 min herperfusie, waartydens harte gevriesklamp is vir westelike klad analise. Alternatiewelik, is Non-IPK harte onderwerp aan 30 min herperfusie om te dien as kontrole vir die 30 min IPK groep. Aktivering van die proteïenkinases is bepaal deur westelike klad analise. Vir die proteomiese studie, is onderskeidelik mitokondriale en sitosoliese proteïene geïsoleer en geskei in die eerste dimensie met behulp van isoelektriese fokusering, gevolg deur skeiding in die tweede dimensie met behulp van twee dimensionele gel elektroforese. Die PDQuest sagteware program is gebruik om proteïenkolle te identifiseer wat statisties beduidende verskille toon. Proteïenkolle van belang is uitgesny en onderwerp aan in-gel tripsinering en die peptiede wat sodoende verkry is, is deur middel van massa spektrometrie geanaliseer. Proteïene is geïdentifiseer deur Mascot en die Swiss Prot databasis. Resultate: Westelike klad analise het aangetoon dat die RISK pad en p38 MAPK geaktiveer is tydens vroeë herperfusie, maar die aktivering word nie volgehou tydens die hele herperfusie periode nie. Outofagie word gestimuleer tydens die vroeë herperfusie fase; dit word onderdruk in die middel herperfusie fase en bereik ‘n tweede piek van stimulering in die laat herperfusie fase. Die proteomiese analise het onderskeidelik twintig differensieel gereguleerde mitokondriale proteïene en ses en dertig differensieel gereguleerde sitosoliese proteïene geïdentifiseer tussen Non-IPK en IPK. Die grootste persentasie van hierdie proteïene is direk betrokke by miokardiale energie metabolisme. CAMKII is geidentifiseer as ‘n unieke merker van funksionele herstel in IPK tydens reperfusie. Gevolgtrekking: Aktivering van die meeste van die proteïenkinases wat ondersoek is in die huidige studie, is geassosieer met die hemodinamiese parameters van die hart, in plaas van funksionele herstel. Die resultate het aangetoon dat die varierende patrone van kinase aktivering toegeskryf kan word word aan verskille in harttempo en die effek daarvan (ejeksie fraksie, minimum en maksimum tempo van kontraksie), as gevolg van simpatiese stimulasie toegeskryf aan sielkundige stres in die diere voor slagting. Proteomiese analise het getoon dat IPK harte wat faal na isgemie/reperfusie metabolies gekompromiseer is en “slegter daaraan toe” is, in vergelyking met Non-IPK harte.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Inleiding: Koronêre hartsiekte is die vernaamste oorsaak van sterftes wêreldwyd met 3.8 miljoen mans en 3.4 miljoen vrouens wat jaarliks sterf. Alhoewel bestaande miokardiale herperfusie strategieë soos trombolise en perkutane koronêre intervensie (PKI), wanneer betyds toegepas, miokardiale infarktgrootte beperk, bly mortaliteit en morbiditeit steeds hoog. Isgemiese prekondisionering (IPK) beskik oor die potensiaal om miokariale isgemie/herperfusie skade te verminder deur beskermende seinoordragpaaie tydens miokardiale herperfusie te aktiveer en sodoende die pasiënte wat aan koronêre arterie siekte ly, se prognose te verbeter. Isgemiese prekondisionering verwys na die verskynsel waartydens kort episodes van isgemie opgevolg deur herperfusie, die miokardium teen ‘n daaropvolgende langdurige isgemiese insident beskerm. Hierdie beskerming word gereflekteer in die beperking van infarktgrootte en verbeterde funksionele herstel van die isgemiese hart tydens herperfusie. Ten spyte van intensiewe navorsingspogings is die presiese meganisme van endogene beskerming tydens IPK nog nie ten volle ontrafel nie. Die identifisering van die miokardiale herperfusie fase se kritiese “vensterperiode” van beskerming, noodsaak ‘n volledige analise van die seinoordragpaaie wat geaktiveer word tydens die herperfusie fase na IPK. In die lig van bogenoemde, was die doel van die huidige studie om die volgende te ondersoek: i. die betrokkenheid van die RISK seinoordragpad en p38 MAP kinase tydens vroeë en laat herperfusie na IPK ii. die betrokkenheid van “heat shock protein-27” (HSP-27), “heat shock protein- 70” (HSP-70), GSK -3β, CAMKII, AMPK en die transkripsie faktor, CREB, in die konteks van IPK tydens vroeë herperfusie iii. die betrokkenheid van outofagie en apoptose tydens vroeë en laat herperfusie na IPK iv. die korrelasie van die proteïenkinases met die hemodinamiese parameters van die hart v. die meganisme van IPK deur middel van twee dimensionele proteomika Metodes: Die geïsoleerde werkende rothart model, met funksionele herstel as eindpunt, is gebruik. Harte is geprekondisioneer (IPK) met 3x5 min globale isgemie, afgewissel met 5 min herperfusie. Daarna is harte blootgestel aan 25 min volgehoue globale isgemie, gevolg deur 5, 10, 15 of 30 min herperfusie, waartydens harte gevriesklamp is. Alternatiewelik, is harte blootgestel aan 30 min herperfusie ten einde funksionele herstel te meet en hemodinamiese parameters te registreer. Nie-geprekondisioneerde (Non-IPK) harte is gestabiliseer vir 30 min, waarna dit onderwerp is aan 25 min volgehoue globale isgemie, gevolg deur 5, 10, 15 of 30 min herperfusie, waartydens harte gevriesklamp is vir westelike klad analise. Alternatiewelik, is Non-IPK harte onderwerp aan 30 min herperfusie om te dien as kontrole vir die 30 min IPK groep. Aktivering van die proteïenkinases is bepaal deur westelike klad analise. Vir die proteomiese studie, is onderskeidelik mitokondriale en sitosoliese proteïene geïsoleer en geskei in die eerste dimensie met behulp van isoelektriese fokusering, gevolg deur skeiding in die tweede dimensie met behulp van twee dimensionele gel elektroforese. Die PDQuest sagteware program is gebruik om proteïenkolle te identifiseer wat statisties beduidende verskille toon. Proteïenkolle van belang is uitgesny en onderwerp aan in-gel tripsinering en die peptiede wat sodoende verkry is, is deur middel van massa spektrometrie geanaliseer. Proteïene is geïdentifiseer deur Mascot en die Swiss Prot databasis. Resultate: Westelike klad analise het aangetoon dat die RISK pad en p38 MAPK geaktiveer is tydens vroeë herperfusie, maar die aktivering word nie volgehou tydens die hele herperfusie periode nie. Outofagie word gestimuleer tydens die vroeë herperfusie fase; dit word onderdruk in die middel herperfusie fase en bereik ‘n tweede piek van stimulering in die laat herperfusie fase. Die proteomiese analise het onderskeidelik twintig differensieel gereguleerde mitokondriale proteïene en ses en dertig differensieel gereguleerde sitosoliese proteïene geïdentifiseer tussen Non-IPK en IPK. Die grootste persentasie van hierdie proteïene is direk betrokke by miokardiale energie metabolisme. CAMKII is geidentifiseer as ‘n unieke merker van funksionele herstel in IPK tydens reperfusie. Gevolgtrekking: Aktivering van die meeste van die proteïenkinases wat ondersoek is in die huidige studie, is geassosieer met die hemodinamiese parameters van die hart, in plaas van funksionele herstel. Die resultate het aangetoon dat die varierende patrone van kinase aktivering toegeskryf kan word word aan verskille in harttempo en die effek daarvan (ejeksie fraksie, minimum en maksimum tempo van kontraksie), as gevolg van simpatiese stimulasie toegeskryf aan sielkundige stres in die diere voor slagting. Proteomiese analise het getoon dat IPK harte wat faal na isgemie/reperfusie metabolies gekompromiseer is en “slegter daaraan toe” is, in vergelyking met Non-IPK harte.
Description
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2013.
Keywords
Ischaemic preconditioning, Reperfusion (Physiology), Kinase activation, 2D-proteomics, Theses -- Medicine, Dissertations -- Medicine, Theses -- Medical physiology, Dissertations -- Medical physiology