Glyphosate resistance in wild oat (Avena fatua L.)
Date
2018-12
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : Stellenbosch University
Abstract
ENGLISH ABSTRACT: Herbicide resistance is the ability of weed species to thrive and reproduce following applied recommended dosage of the herbicide that is toxic to the wild type. There is a world-wide occurrence in agriculture of weeds with high genetic diversity that have developed resistance to weed management, ryegrass (Lolium spp.) and wild oat (Avena fatua) included. Wild oats has developed resistance to commonly used herbicides which include clodinafop-propargyl, diclofop-methyl, fenoxaprop-P-ethyl, fluazifop-P-butyl, imazamox, iodosulfuron-methyl-sodium, sethoxydim, sulfosulfuron, and tralkoxydim in South Africa. There is an opportunity of using glyphosate to alleviate wild oats weed resistance problems when used in a pre-plant application. The herbicide has an uncommon mode of action but also has no wild oat resistance yet proven in South Africa.
There are precautions to be considered when applying glyphosate since it is a post emergence herbicide. Most precise recommended dosage rates of herbicides can be developed by determining the effect of environmental factors, different location and plant growth of weeds on efficacy of glyphosate. The principle objective of the study was to determine the effective dosage rate of glyphosate for the control of wild oats from different wild oat populations, after different germination processes and at different temperatures. Studies on the influence of three wild oat populations and two germination processes on glyphosate efficacy were carried out in Chapter 3. Screening of nine wild oat populations to observe the level of sensitivity to glyphosate was done in Chapter 4. Influence of temperature on glyphosate efficacy in six wild oat populations was investigated in Chapter 5. A study to establish if changes in temperature during the duration of the experiment influence the efficacy of glyphosate on wild oat plants was carried out in Chapter 6. A summary of and recommendations about the entire study are given in Chapter 7.
In chapter 3 wild oat populations from Malmesbury, Prieska and Eendekuil were germinated after treatment with ammonia gas, gibberellic acid and water and the germination rate and –percentage were calculated. Glyphosate (360 g a.e. L-1 formulation) at dosage rates of 0, 270, 540 and 1080 g a.e ha-1 were applied on the resulting wild oat populations treated with gibberellic acid and pure water that was growing in a glasshouse set at 20/25 °C night/day temperature. The germination test proved that ammonia and gibberellic acid treatments improved germination of the Malmesbury and Prieska populations compared to the water treatment. Gibberellic acid treatments had no influence on the survival of wild oat seedlings treated with glyphosate. Almost 100% control of the three wild oat populations was accomplished with 270 g a.e. ha-1 of glyphosate indicating that there were no glyphosate resistant plants present in the samples tested. The results also proved that gibberellic acid can be used as a treatment to enhance germination of dormant wild oat seeds without influencing the efficacy of glyphosate.
In the first experiment of Chapter 4 wild oat populations from Lindley, Bethlehem A, Bethlehem B, Clarens, Prieska, Eendekuil A and B were germinated with gibberellic acid (1Mm GA3) and the resulting seedlings treated with 0, 270, 540 and 1080 g a.e ha-1 glyphosate dosage rates. Glasshouses were set at 20/25 °C night/day temperatures. Results of this study indicated that populations which were tested, showed no signs of resistance to glyphosate. The Prieska wild oat population showed some tolerance to glyphosate only at the 270 g a.e ha-1 dosage rate. All populations showed high sensitivity to glyphosate at the recommended 540 g a.e ha-1 dosage rate.
In the second experiment in Chapter 4 two wild oat populations from Malmesbury and Eendekuil C that previously showed signs of possible resistance were germinated with gibberellic acid (1Mm GA3) and treated with 0, 270, 540 and 1080 g a.e ha-1 glyphosate dosage rates. Glasshouses were set at 20/25 °C night/day temperatures. Results of this study indicated that the Malmesbury and Eendekuil C populations showed no resistance to glyphosate.
In Chapter 5 wild oat populations from Prieska, Bethlehem A, Malmesbury, Eendekuil A, B and C were germinated with gibberellic acid (1Mm GA3) and exposed to 0, 180, 360, 540 and 720 g a.e ha-1 glyphosate dosage rates. Plants were grown at four different temperature levels: 10/15 ºC, 15/20 ºC, 20/25 ºC and 25/30 ºC. Significant three-way interactions (p<0.05) between population, glyphosate dosage rates and temperature was noted in terms of the survival percentage, fresh plant mass pot-1 and dry plant mass pot-1. The Bethlehem A and Prieska populations had the highest survival rate percentage when glyphosate at 180 g a.e ha-1 was applied, this was revealed under glasshouse temperatures of 20/25 ºC (Bethlehem A), 15/20 ºC (Prieska) and 25/30 ºC (Prieska). The lowest survival rate percentage appeared when all the population were sprayed with 360, 540 and 720 g a.e ha-1 under all four temperatures in each glasshouse. These wild oat populations did not show resistance characteristics based on the results found.
In Chapter 6 wild oat populations from Bethlehem A and Malmesbury were germinated with gibberellic acid (1Mm GA3) and exposed to 0, 180, 360, 540 g a.e. ha-1 glyphosate dosage rates. The plants were grown at two different temperature regimes 15/20 ºC and 25/30 ºC. Then half of the plants grown in each glasshouse were switched from 15/20 ºC to 25/30 ºC and vice versa on the day that glyphosate was applied. Significant three-way interactions between populations, dosage rate and temperature regime occurred when the temperatures were changed. The Bethlehem A population showed the highest survival percentage of 50% when switched from 15/20 ºC to 25/30 ºC temperature at 180 g a.e. ha-1 dosage rate. Malmesbury in contrast showed the highest survival percentage of 46% when switched from 25/30 ºC to 15/20 ºC at 180 g a.e. ha-1 dosage rate. Low survival percentages occurred at dosage rates of 360 g a.e. ha-1 and no plants survived at 540 g a.e. ha -1 dosage rates. The wild oat populations therefore did not show any sign of glyphosate resistance based on the results found.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Onkruiddoderweerstand is die vermoë van ‘n onkruid om te oorleef en voort te plant na die toediening van die geregistreerde dosis van ‘n onkruiddoder wat dodelik is teen die oorspronklike individue van die onkruid. Daar is ‘n wye verspreiding van onkruide met hoë genetiese variasie in landbou, raaigras (Lolium spp.) en wildehawer (Avena fatua) ingesluit, wat weerstand teen chemiese middels ontwikkel het. Wildehawer het weerstand teen algemeen toegediende onkruiddoders soos clodinafop-propargyl, diclofop-methyl, fenoxaprop-P-ethyl, fluazifop-P-butyl, imazamox, iodosulfuron-methyl-sodium, sethoxydim, sulfosulfuron en tralkoxydim in Suid Afrika ontwikkel. Glifosaat kan gebruik word om probleme met onkruiddoderweerstand in wildehawer teen te werk in voorsaai toedienings. Die onkruiddoder het ‘n unieke meganisme van aksie en daar is tans nog nie weerstand daarteen in wildehawer in Suid Afrika bewys nie. Glifosaat moet met sorg aangewend word omdat dit ‘n na-opkoms onkruiddoder is. Die mees akkurate dosisse vir onkruiddoders kan bepaal word deur die invloed van omgewingsfaktore, verskillende lokaliteite en plantgroeistadia van onkruide op die effektiwiteit daarvan vas te stel. Die hoofdoelwit van hierdie studie was om die effektiewe dosis van glifosaat vir wildehawerplante van verskillende wildehawerpopulasies, na verskillende ontkiemingsbehandelings en by verskillende temperature vas te stel. Ondersoeke na die invloed van drie wildehawerpopulasies en twee ontkiemingsbehandelings op die effektiwiteit van glifosaat is in Hoofstuk 3 uitgevoer. Nege wildehawerpopulasies is in Hoofstuk 4 ondersoek om die vlak van sensitiwiteit vir glifosaat vas te stel. Die invloed van temperatuur op die sensitiwiteit van ses wildehawerpopulasies is in Hoofstuk 5 ondersoek. ‘n Ondersoek om vas te stel of verandering in groeitemperatuur na toediening van glifosaat die effektiwiteit van die glifosaat beïnvloed, is in Hoofstuk 6 gedoen. ‘n Opsomming van die studie asook voorstelle vir verdere ondersoeke word in Hoofstuk 7 gegee. In Hoofstuk 3 is saad van wildehawerpopulasies van Malmesbury, Prieska en Eendekuil ontkiem na behandeling met ammoniakgas, gibberelliensuur en suiwer water en die ontkiemingspersentasie en –tempo is bepaal. Glifosaat (360 g a.b. L-1 formulasie) teen dosisse van 0, 270, 540 and 1080 g a.b ha-1 is toegedien op die wildehawersaailinge wat gevestig het na die ontkiemingsbehandelings met suiwer water en gibberelliensuur en gegroei het in ‘n glashuis met 20/25 °C nag/dag temperature. Die ontkiemingstoetse het bewys dat behandeling met ammoniakgas en gibberelliensuur die ontkieming van die Malmesbury en Prieska populasies verhoog het in vergelyking met die suiwer water behandeling. Gibberelliensuur behandelings het geen invloed op die oorlewing van wildehawer gehad wat met glifosaat behandel is nie. Amper 100% beheer van die drie wildehawerpopulasies is verkry met toediening van 270 g a.b. ha-1 van glifosaat wat aandui dat daar geen glifosaatbestande plante aanwesig was in die monsters wat getoets is nie. Die resultate het ook bewys dat gibberelliensuur gebruik kan word om dormante wildehawersaad se ontkieming te bevorder sonder dat dit die effektiwiteit van glifosaat beïnvloed. In die eerste eksperiment van Hoofstuk 4 is sade van wildehawerpopulasies van Lindley, Bethlehem A, Bethlehem B, Clarens, Prieska en Eendekuil A en B ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en die gevestigde saailinge is behandel met 0, 270, 540 and 1080 g a.b ha-1 glifosaatdosisse. Glashuise is gereguleer by temperature van 20/25 °C nag/dag temperature. Die resultate van die studie het aangedui dat die populasies wat getoets is geen tekens van weerstand teen glifosaat getoon het nie. Die Prieska wildehawerpopulasie het tekens van toleransie teen glifosaat getoon by die 270 g a.b ha-1 dosis. Al die populasies het volkome sensitiwiteit teenoor glifosaat getoon by die aanbevole dosis van 540 g a.b ha-1. In die tweede eksperiment van Hoofstuk 4 is twee vermoedelik weerstandbiedende wildehawerpopulasies van Malmesbury en Eendekuil C ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en behandel met 0, 270, 540, 1080 g a.b ha-1 glifosaat dosisse. Glashuistemperature is beheer by 20/25 °C nag/dag. Die resultate het getoon dat die Malmesbury en Eendekuil C populasies geen weerstand teen glifosaat getoon het nie. In Hoofstuk 5 is wildehawerpopulasies van Prieska, Bethlehem A, Malmesbury, Eendekuil A, B en C ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en blootgestel aan 0, 180, 360, 540 and 720 g a.b ha-1 glifosaat dosisse. Plante is laat groei in glashuise by vier temperatuurvlakke nl. 10/15 ºC, 15/20 ºC, 20/25 ºC en 25/30 ºC nag/dag. Betekenisvolle drie-rigting interaksies (p<0.05) tussen populasie, glifosaat dosis en temperatuur is waargeneem in terme van die persentasie oorlewing, vars plantmassa pot-1 en droë plantmassa pot-1. Die Bethlehem A en Prieska populasies het die hoogste oorlewingspersentasie getoon wanneer glifosaat teen 180 g a.b ha-1 toegedien is. Dit is waargeneem by temperature van 20/25 ºC (Bethlehem A), 15/20 ºC (Prieska) en 25/30 ºC (Prieska). Die laagste oorlewingstempo is waargeneem toe al die populasies gespuit is met 360, 540 and 720 g a.b ha-1 by al vier temperatuurvlakke. Hierdie wildehawerpopulasies het dus ook geen teken van weerstand getoon nie. In Hoofstuk 6 is wildehawerpopulasies van Bethlehem A en Malmesbury ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en blootgestel aan 0, 180, 360, 540 g a.b. ha-1 glifosaat dosisse. Die plante is laat groei by twee verskillende temperatuurvlakke nl 15/20 ºC and 25/30 ºC nag/dag temperature in glashuise. Die helfte van die plante in elke glashuis is toe geskuif van 15/20 ºC na 25/30 ºC en vice versa op die dag dat glifosaat toegedien is. Betekenisvolle drie-rigting interaksies (p<0.05) tussen populasie, dosis en temperatuurvlak regime is waargeneem waar die temperature gewissel is. Die Bethlehem A populasie het die hoogste oorlewingspersentasie van 50% getoon toe dit geskuif is van 15/20 ºC na 25/30 ºC temperature teen die 180 g a.b. ha-1 dosis. Die Malmesbury populasie, in teenstelling, het die hoogste oorlewingspersentasie van 46% getoon toe dit geskuif is van 25/30 ºC na 15/20 ºC teen die 180 g a.b. ha-1 dosis. Lae oorlewingspersentasies het voorgekom by dosisse van 360 g a.b. ha-1 en geen plante het oorleef by dosisse van 540 g a.b. ha -1 nie. Gebaseer op hierdie resultate het die wildehawerpopulasies geen weerstand teen glifosaat getoon nie.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Onkruiddoderweerstand is die vermoë van ‘n onkruid om te oorleef en voort te plant na die toediening van die geregistreerde dosis van ‘n onkruiddoder wat dodelik is teen die oorspronklike individue van die onkruid. Daar is ‘n wye verspreiding van onkruide met hoë genetiese variasie in landbou, raaigras (Lolium spp.) en wildehawer (Avena fatua) ingesluit, wat weerstand teen chemiese middels ontwikkel het. Wildehawer het weerstand teen algemeen toegediende onkruiddoders soos clodinafop-propargyl, diclofop-methyl, fenoxaprop-P-ethyl, fluazifop-P-butyl, imazamox, iodosulfuron-methyl-sodium, sethoxydim, sulfosulfuron en tralkoxydim in Suid Afrika ontwikkel. Glifosaat kan gebruik word om probleme met onkruiddoderweerstand in wildehawer teen te werk in voorsaai toedienings. Die onkruiddoder het ‘n unieke meganisme van aksie en daar is tans nog nie weerstand daarteen in wildehawer in Suid Afrika bewys nie. Glifosaat moet met sorg aangewend word omdat dit ‘n na-opkoms onkruiddoder is. Die mees akkurate dosisse vir onkruiddoders kan bepaal word deur die invloed van omgewingsfaktore, verskillende lokaliteite en plantgroeistadia van onkruide op die effektiwiteit daarvan vas te stel. Die hoofdoelwit van hierdie studie was om die effektiewe dosis van glifosaat vir wildehawerplante van verskillende wildehawerpopulasies, na verskillende ontkiemingsbehandelings en by verskillende temperature vas te stel. Ondersoeke na die invloed van drie wildehawerpopulasies en twee ontkiemingsbehandelings op die effektiwiteit van glifosaat is in Hoofstuk 3 uitgevoer. Nege wildehawerpopulasies is in Hoofstuk 4 ondersoek om die vlak van sensitiwiteit vir glifosaat vas te stel. Die invloed van temperatuur op die sensitiwiteit van ses wildehawerpopulasies is in Hoofstuk 5 ondersoek. ‘n Ondersoek om vas te stel of verandering in groeitemperatuur na toediening van glifosaat die effektiwiteit van die glifosaat beïnvloed, is in Hoofstuk 6 gedoen. ‘n Opsomming van die studie asook voorstelle vir verdere ondersoeke word in Hoofstuk 7 gegee. In Hoofstuk 3 is saad van wildehawerpopulasies van Malmesbury, Prieska en Eendekuil ontkiem na behandeling met ammoniakgas, gibberelliensuur en suiwer water en die ontkiemingspersentasie en –tempo is bepaal. Glifosaat (360 g a.b. L-1 formulasie) teen dosisse van 0, 270, 540 and 1080 g a.b ha-1 is toegedien op die wildehawersaailinge wat gevestig het na die ontkiemingsbehandelings met suiwer water en gibberelliensuur en gegroei het in ‘n glashuis met 20/25 °C nag/dag temperature. Die ontkiemingstoetse het bewys dat behandeling met ammoniakgas en gibberelliensuur die ontkieming van die Malmesbury en Prieska populasies verhoog het in vergelyking met die suiwer water behandeling. Gibberelliensuur behandelings het geen invloed op die oorlewing van wildehawer gehad wat met glifosaat behandel is nie. Amper 100% beheer van die drie wildehawerpopulasies is verkry met toediening van 270 g a.b. ha-1 van glifosaat wat aandui dat daar geen glifosaatbestande plante aanwesig was in die monsters wat getoets is nie. Die resultate het ook bewys dat gibberelliensuur gebruik kan word om dormante wildehawersaad se ontkieming te bevorder sonder dat dit die effektiwiteit van glifosaat beïnvloed. In die eerste eksperiment van Hoofstuk 4 is sade van wildehawerpopulasies van Lindley, Bethlehem A, Bethlehem B, Clarens, Prieska en Eendekuil A en B ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en die gevestigde saailinge is behandel met 0, 270, 540 and 1080 g a.b ha-1 glifosaatdosisse. Glashuise is gereguleer by temperature van 20/25 °C nag/dag temperature. Die resultate van die studie het aangedui dat die populasies wat getoets is geen tekens van weerstand teen glifosaat getoon het nie. Die Prieska wildehawerpopulasie het tekens van toleransie teen glifosaat getoon by die 270 g a.b ha-1 dosis. Al die populasies het volkome sensitiwiteit teenoor glifosaat getoon by die aanbevole dosis van 540 g a.b ha-1. In die tweede eksperiment van Hoofstuk 4 is twee vermoedelik weerstandbiedende wildehawerpopulasies van Malmesbury en Eendekuil C ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en behandel met 0, 270, 540, 1080 g a.b ha-1 glifosaat dosisse. Glashuistemperature is beheer by 20/25 °C nag/dag. Die resultate het getoon dat die Malmesbury en Eendekuil C populasies geen weerstand teen glifosaat getoon het nie. In Hoofstuk 5 is wildehawerpopulasies van Prieska, Bethlehem A, Malmesbury, Eendekuil A, B en C ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en blootgestel aan 0, 180, 360, 540 and 720 g a.b ha-1 glifosaat dosisse. Plante is laat groei in glashuise by vier temperatuurvlakke nl. 10/15 ºC, 15/20 ºC, 20/25 ºC en 25/30 ºC nag/dag. Betekenisvolle drie-rigting interaksies (p<0.05) tussen populasie, glifosaat dosis en temperatuur is waargeneem in terme van die persentasie oorlewing, vars plantmassa pot-1 en droë plantmassa pot-1. Die Bethlehem A en Prieska populasies het die hoogste oorlewingspersentasie getoon wanneer glifosaat teen 180 g a.b ha-1 toegedien is. Dit is waargeneem by temperature van 20/25 ºC (Bethlehem A), 15/20 ºC (Prieska) en 25/30 ºC (Prieska). Die laagste oorlewingstempo is waargeneem toe al die populasies gespuit is met 360, 540 and 720 g a.b ha-1 by al vier temperatuurvlakke. Hierdie wildehawerpopulasies het dus ook geen teken van weerstand getoon nie. In Hoofstuk 6 is wildehawerpopulasies van Bethlehem A en Malmesbury ontkiem met gibberelliensuur (1Mm GA3) en blootgestel aan 0, 180, 360, 540 g a.b. ha-1 glifosaat dosisse. Die plante is laat groei by twee verskillende temperatuurvlakke nl 15/20 ºC and 25/30 ºC nag/dag temperature in glashuise. Die helfte van die plante in elke glashuis is toe geskuif van 15/20 ºC na 25/30 ºC en vice versa op die dag dat glifosaat toegedien is. Betekenisvolle drie-rigting interaksies (p<0.05) tussen populasie, dosis en temperatuurvlak regime is waargeneem waar die temperature gewissel is. Die Bethlehem A populasie het die hoogste oorlewingspersentasie van 50% getoon toe dit geskuif is van 15/20 ºC na 25/30 ºC temperature teen die 180 g a.b. ha-1 dosis. Die Malmesbury populasie, in teenstelling, het die hoogste oorlewingspersentasie van 46% getoon toe dit geskuif is van 25/30 ºC na 15/20 ºC teen die 180 g a.b. ha-1 dosis. Lae oorlewingspersentasies het voorgekom by dosisse van 360 g a.b. ha-1 en geen plante het oorleef by dosisse van 540 g a.b. ha -1 nie. Gebaseer op hierdie resultate het die wildehawerpopulasies geen weerstand teen glifosaat getoon nie.
Description
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2018.
Keywords
Glyphosate -- Effectiveness, Herbicide resistance, Avena fatua L. -- Effect of herbicides on, Wild oat -- Effect of herbicides on, UCTD