Extractivism and transition in Africa : opportunities and challenges
Date
2014-04
Authors
Huber, Maria
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : Stellenbosch University
Abstract
ENGLISH ABSTRACT: Existence of natural resources in majority of African countries has been identified to support further
development due to continuously increase in commodity revenues. However, the resource curse
presents critical aspects of resource intensive economies such as short-term benefits of
commodity revenues, limited economic diversification and unstable government. Due to natural
resource abundance in Africa, extractive industries are essential in the domestic economic system,
although, the disadvantages based on the resource curse theory, question the support of
commodity revenues in Africa’s development.
South America views the issues of extractive industries from a different perspective by analysing
the related developmental approaches namely conventional extractivism, neo-extractivism and
post-extractivism. While South American countries are in different transition phases of extractivism,
Africa is dominated solely by conventional extractivism. This results in varying degrees of social
and environmental impacts on the African continent. However, Africa’s transition towards neo- or
post-extractivism will limit the problems of the resource curse and offers a more sustainable
resource management of the extractive industries.
The Environmental Kuznets’ Curve (EKC) supports the principle of developed and recently
industrialised countries by relying on the economic development, which will reduce environmental
degradation automatically by achieving a specific turning point. The three phases of EKC can be
related to different stages of economic development, as well as to the three extractivism
approaches. Therefore, transitions from conventional extractivism to neo-extractivism and finally to
post-extractivism have to occur to stabilise economic development and reduce environmental
degradation.
Within this process of transition towards more sustainable extractivism approaches, the principle of
“Sustainable Structural Transformation” (SST) is applicable. SST was described in the UNCTAD
report (2012) as a tool to reduce environmental impacts while continuing to provide for the demand
of an increasing global population. Neo- and post-extractivism approach supports the concept of
SST, which primarily emphasises more efficient technologies, new economic activities, labour
productivity and regulations. The foundation of SST is based on resource decoupling in order to
separate economic developmental process from natural resource extraction while minimizing
environmental impacts. For the application of SST and thus for the transition of extractivism,
reinvestment is essential to create a diversified economy. While reinvestment can take place in
various forms, the World Bank (2011) identified three types of wealth namely natural, produced
and intangible capital contributing to the total wealth of a country. However, developing countries
prioritise natural wealth in comparison to other forms of wealth; therefore, reinvestment has to take place in other types of wealth namely intangible and produced wealth in order to achieve
sustainable development in Africa.
UNCTAD (2012) considers SST as a framework without an attempt of creating a “one-size-fits-all”
solution. This understanding is crucial for the transition from one phase of extractivism to another.
Depending on the context of a country, tools have to be adapted to support the needed transition.
These existing differences are presented in the case studies of Nigeria and Botswana, which are
two developing countries in Africa but they present different stages of extractivism and resource
management.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar is vasgestel dat die beskikbaarheid van natuurlike hulpbronne in ’n meerderheid van Afrikalande verdere ontwikkeling ondersteun deur ’n ononderbroke toename in grondstofinkomstes. Die hulpbronvloek wys egter kritisie aspekte van hulpbron-intensiewe ekonomieë uit. Van hierdie aspekte sluit in korttermynvoordele van grondstofinkomstes, beperkte ekonomiese diversifisering en onstabiele regerings. Weens die oorvloed van natuurlike hulpbronne in Afrika is ontginningsnywerhede onontbeerlik in die binnelandse ekonomiese stelsel, alhoewel die nadele wat deur die hulpbronvloekteorie uitgewys word die ondersteuning van grondstofinkomstes in Afrika se ontwikkeling bevraagteken. Suid-Amerika beskou die kwessie van ontginningsnywerhede vanuit ’n ander perspektief deur die verwante ontwikkelingsbenaderings, naamlik konvensionele ontginning, neo-ontginning en postontginning, te ontleed. Alhoewel Suid-Amerikaanse lande in ander oorgangsperiodes van ontginning verkeer, word Afrika slegs deur konvensionele ontginning oorheers. Dit lei tot wisselende grade van sosiale en omgewingsimpakte op die Afrika-kontinent. Afrika se oorgang na neo- en postontginning sal egter die uitdagings van hulpbronvloek beperk en bied ’n meer onderhoubare hulpbronbestuur van die ontginningsnywerhede. Die Omgewing-Kuznetskurwe (OKK) ondersteun die beginsel van ontwikkelde en onlangs geïndustrialiseerde lande. Hierdie ondersteuning geskied deur staat te maak op die ekonomiese ontwikkeling wat outomaties omgewingsagteruitgang sal verminder deur ’n spesifieke keerpunt te bereik. Die drie fases van die OKK kan met verskillende fases van ekonomiese ontwikkeling asook die drie ontginningsbenaderings verbind word. Om hierdie rede moet oorgange van konvensionele ontginning na neo-ontginning en uiteindelik postonginning plaasvind om die ekonomiese ontwikkeling te stabiliseer en die omgewingsagteruitgang te beperk. Die beginsel van “Onderhoubare Strukturele Transformasie” (OST) is veral toepaslik in die oorgangsproses na meer onderhoubare ontginningsbenaderings. Die OST is in die verslag van die Verenigde Nasies se Kongres van Handel en Ontwikkeling (VNKHEO) (2012) beskryf as ’n middel om omgewingsimpakte te beperk terwyl dit in die behoefte van ’n toenemend groeiende wêreldbevolking voorsien. Neo- en postontginningsbenaderings ondersteun die OST-konsep wat veral meer doeltreffende tegnologieë, nuwe ekonomiese aktiwiteite, arbeidsproduktiwiteit en regulasies benadruk. Vir die toepassing van OST en dus die verandering in ontginning is herbelegging noodsaaklik om ’n gediversifiseerde ekonomie te bewerkstellig. Alhoewel herbelegging op verskillende maniere kan plaasvind, het die Wêreldbank (2011) drie tipes rykdom geïdentifiseer, naamlik natuurlike, vervaardigde en ontasbare kapitaal wat tot die algehele rykdom van ’n land bydra. Ontwikkelende lande gee voorkeur aan natuurlike rykdom teenoor ander vorme van rykdom. Om hierdie rede moet herbelegging binne die ander vorme van rykdom plaasvind om onderhoubare ontwikkeling in Afrika teweeg te bring. Hierdie ander vorme van rykdom sluit ontasbare en vervaardigde rykdom in. VNKHEO (2012) beskou OST as ’n raamwerk wat nie poog om ’n “one-size-fits-all”-oplossing voort te bring nie. ’n Oorkoepelende benadering is kardinaal om die verandering in ontginning teweeg te bring. Afhangende van die konteks van ’n land moet middels aangepas word vir die nodige ondersteuning van die verandering. Hierdie bestaande verskille word in die gevallestudies van Nigerië en Botswana uitgewys. Dié twee lande dui op twee verskillende ontginningstadia en hulpbronbestuur.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar is vasgestel dat die beskikbaarheid van natuurlike hulpbronne in ’n meerderheid van Afrikalande verdere ontwikkeling ondersteun deur ’n ononderbroke toename in grondstofinkomstes. Die hulpbronvloek wys egter kritisie aspekte van hulpbron-intensiewe ekonomieë uit. Van hierdie aspekte sluit in korttermynvoordele van grondstofinkomstes, beperkte ekonomiese diversifisering en onstabiele regerings. Weens die oorvloed van natuurlike hulpbronne in Afrika is ontginningsnywerhede onontbeerlik in die binnelandse ekonomiese stelsel, alhoewel die nadele wat deur die hulpbronvloekteorie uitgewys word die ondersteuning van grondstofinkomstes in Afrika se ontwikkeling bevraagteken. Suid-Amerika beskou die kwessie van ontginningsnywerhede vanuit ’n ander perspektief deur die verwante ontwikkelingsbenaderings, naamlik konvensionele ontginning, neo-ontginning en postontginning, te ontleed. Alhoewel Suid-Amerikaanse lande in ander oorgangsperiodes van ontginning verkeer, word Afrika slegs deur konvensionele ontginning oorheers. Dit lei tot wisselende grade van sosiale en omgewingsimpakte op die Afrika-kontinent. Afrika se oorgang na neo- en postontginning sal egter die uitdagings van hulpbronvloek beperk en bied ’n meer onderhoubare hulpbronbestuur van die ontginningsnywerhede. Die Omgewing-Kuznetskurwe (OKK) ondersteun die beginsel van ontwikkelde en onlangs geïndustrialiseerde lande. Hierdie ondersteuning geskied deur staat te maak op die ekonomiese ontwikkeling wat outomaties omgewingsagteruitgang sal verminder deur ’n spesifieke keerpunt te bereik. Die drie fases van die OKK kan met verskillende fases van ekonomiese ontwikkeling asook die drie ontginningsbenaderings verbind word. Om hierdie rede moet oorgange van konvensionele ontginning na neo-ontginning en uiteindelik postonginning plaasvind om die ekonomiese ontwikkeling te stabiliseer en die omgewingsagteruitgang te beperk. Die beginsel van “Onderhoubare Strukturele Transformasie” (OST) is veral toepaslik in die oorgangsproses na meer onderhoubare ontginningsbenaderings. Die OST is in die verslag van die Verenigde Nasies se Kongres van Handel en Ontwikkeling (VNKHEO) (2012) beskryf as ’n middel om omgewingsimpakte te beperk terwyl dit in die behoefte van ’n toenemend groeiende wêreldbevolking voorsien. Neo- en postontginningsbenaderings ondersteun die OST-konsep wat veral meer doeltreffende tegnologieë, nuwe ekonomiese aktiwiteite, arbeidsproduktiwiteit en regulasies benadruk. Vir die toepassing van OST en dus die verandering in ontginning is herbelegging noodsaaklik om ’n gediversifiseerde ekonomie te bewerkstellig. Alhoewel herbelegging op verskillende maniere kan plaasvind, het die Wêreldbank (2011) drie tipes rykdom geïdentifiseer, naamlik natuurlike, vervaardigde en ontasbare kapitaal wat tot die algehele rykdom van ’n land bydra. Ontwikkelende lande gee voorkeur aan natuurlike rykdom teenoor ander vorme van rykdom. Om hierdie rede moet herbelegging binne die ander vorme van rykdom plaasvind om onderhoubare ontwikkeling in Afrika teweeg te bring. Hierdie ander vorme van rykdom sluit ontasbare en vervaardigde rykdom in. VNKHEO (2012) beskou OST as ’n raamwerk wat nie poog om ’n “one-size-fits-all”-oplossing voort te bring nie. ’n Oorkoepelende benadering is kardinaal om die verandering in ontginning teweeg te bring. Afhangende van die konteks van ’n land moet middels aangepas word vir die nodige ondersteuning van die verandering. Hierdie bestaande verskille word in die gevallestudies van Nigerië en Botswana uitgewys. Dié twee lande dui op twee verskillende ontginningstadia en hulpbronbestuur.
Description
Thesis (MPhil) Stellenbosch University, 2014
Keywords
Natural resources -- Africa -- Management, Sustainable development -- Africa, Resource curse -- Africa, Africa -- Economic development, Africa -- Economic conditions, Conservation of natural resources -- Africa, UCTD, Dissertations -- Public management and planning, Theses -- Public management and planning