Hypothalamic-pituitary-adrenal-axis vs. the sympatho-adrenal medullary system in the acute response to psychological stress
Date
2011-03
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : University of Stellenbosch
Abstract
ENGLISH ABSTRACT: The hypothalamic-pituitary-adrenal-(HPA) axis has long been closely associated with
psychological stress-induced activation of the adrenal cortex and subsequent glucocorticoid
production. Another, less known peripheral limb of the psychological stress response, is the
sympatho adrenal medullary pathway.
We hypothesized that the sympatho-adrenal medullary system constitutes the primary response
to acute psychological stress, with the HPA-axis functioning as a secondary response. We tested
our hypothesis by manipulating a model of acute mild psychological stress (restraint) by
blocking IL-6, a valuable constituent of the sympatho-adrenal medullary system.
Serum corticosterone concentration increased in response to stress (7 ± 3 vs. 57 ± 4 ng/ml;
P<0.0001), a response attenuated when IL-6 was blocked (17 ± 7 ng/ml). Stress increased
pituitary mass only when IL-6 was blocked (38 ± 3 vs. 65 ± 6 mg; P <0.001). Stress increased
left adrenal mass only in the presence of IL-6 (34 ± 1 vs. 73 ± 8 mg; P <0.00001). Stress did not
influence the circulating levels of TNF-α, IL-1β or IL-6 significantly. IL-1β and TNF-α
concentrations in the unstressed rats were lower when IL-6 was blocked.
We then manipulated the stress model by administering S. frutescens extract to elucidate both the
central and peripheral effects of acute S. frutescens administration on the psychological stress
response.
Restraint caused decreases in hippocampal GR levels when compared to respective controls. S.
frutescens administration and exposure to restraint synergistically decreased hippocampal
GABAAR levels. In addition, exposure to both stress and S. frutescens led to a noteworthy
increase in pituitary mass (P = 0.078), as well as pituitary ACTH levels (P < 0.01). Similarly,
differences in circulating ACTH levels showed an effect of stress on ACTH secretion only in the
presence S. frutescens (P < 0.05). Adrenal mass was significantly increased in S. frutescenstreated
animals that were also exposed to restraint (P < 0.05). Adrenal levels of ACTH showed a
reciprocal trend to pituitary and circulating ACTH levels. No statistically significant differences
were seen in adrenal IL-6 content. However, marked increases in IL-6 levels were seen at this
level with administration of S. frutescens stress exposure and a cumulative increase seen with
both S. frutescens-treatment and stress exposure.
Hippocampal GABAAR, pituitary mass, pituitary ACTH and circulating ACTH levels showed a
similar trend towards a synergistic effect of S. frutescens and restraint in activation of the
psychological stress response, while adrenal ACTH levels showed an inverse trend.
Hippocampal GR did not show any effect of stress or S. frutescens-treatment.
The results from these two experiments indicate that the sympatho-adrenal medullary system
constitutes the primary response to acute mild psychological stress and that the HPA-axis is only
activated during an exacerbated stress response or when the sympatho-adrenal medullary
contribution is inadequate. Furthermore, the acute administration of S. frutescens possibly led to
a functional shift in GABAergic function, resulting in activation of the stress response. The
anecdotal reports of a “docile” effect of S. frutescens most likely results from activation of the
mesolimbic dopaminergic system by the hippocampus and amygdala. These results have
dramatic consequence in GABA-based anxiety-treatments.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die hipotalamo-pituïtêre-adrenale (HPA)-as is lank bekend as ‘n primêre rolspeler in die respons op emosionele stres en daaropvolgende glukokortikoïed produksie. ‘n Ander, minder bekende arm van die sielkundige stres respons is die simpatiese bynier-medulla-sisteem. Ons hipotese was dat die laasgenoemde simpatiese bynier-medulla-sisteem die primêre respons tot sielkundige stres behartig terwyl die HPA-as ‘n sekondêre respons bied. Ons het ons hipotese getoets deur die manupilering van ‘n beproefde stres model waar ons IL-6, ‘n waardevolle rolspeler in die simpatiese bynier-medulla-sisteem, onderdruk het. In respons op stress, het serum kortikosteroon konsentrasies toegeneem slegs in die teenwoordigheid van IL-6 (7 ± 3 vs. 57 ± 4 ng/ml; P<0.0001), maar nie wanneer IL-6 onderdruk is nie (17 ± 7 ng/ml). Stres het ‘n verhoging in hipofise massa teweeggebring slegs tydens die onderdrukking van IL-6 (38 ± 3 vs. 65 ± 6 mg; P <0.001). Stres het ook linker-byniermassa verhoog slegs wanneer voldoende IL-6 beskikbaar was (34 ± 1 vs. 73 ± 8 mg; P <0.00001). Stres alleen het geen invloed gehad op serum IL-1β, IL-6 of TNF-α nie, maar die onderdrukking van IL-6 het wel ‘n inhiberende effek op basale IL-1β en TNF-α gehad. Daarna het ons weer eens die stresmodel manipuleer deur die rotte ‘n S. frutescens ekstrak te gee in ‘n poging om beide die sentrale en perifere effekte daarvan op die sielkundige stres respons te evalueer. Stres alleen het gelei tot ‘n afname in GR terwyl ‘n kombinasie van stres en S. frutescens administrasie tot ‘n afname in GABAARα1 in die hippokampus gelei het. Hierdie kombinasie het ook tot ‘n merkwaardige toename in hipofise massa (P = 0.078) sowel as ACTH-inhoud van die hipofise (P < 0.01) gelei. ‘n Soortgelyke patroon is waargeneem betreffende sirkulerende ACTH en byniermassa met P < 0.05 vir elk. Bynier ACTH inhoud, aan die ander kant, het ‘n omgekeerd eweredige verhouding met ACTH in die hipofise en in sirkulasie getoon. Bynier IL- 6 inhoud het geen statisties beduidende verskille getoon nie, maar ‘n merkwaardige verhoging is weereens gesien met ‘n kombinasie van stres en S. frutescens administrasie. Die soortgelyke tendens wat waargeneem word in GABAAR in die hippokampus, asook hipofise- en sirkulerende ACTH vlakke, en dui op ‘n samewerkende rol van stres en S. frutescens in die aktivering van die sielkundige stres respons. GR in die hippokampus toon geen veranderinge nie. Die resultate van die twee eksperimente dui op ‘n primêre rol van die simpatiese bynier-medulla-sisteem in die respons op ‘n akute stressor en dat die HPA-as net geaktiveer word tydens ‘n ooreiste stres reaksie of indien die simpatiese bynier-medulla-sisteem onderdruk word. Die waargenome “verdowings”-effek van S. frutescens word moontlik deur aktivering van die mesolimbiese dopamien pad deur die hippokampus en amigdala bewerkstellig. Die resultate mag ook lei tot die heroorweging van GABA-gebaseerde angs medikasies.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die hipotalamo-pituïtêre-adrenale (HPA)-as is lank bekend as ‘n primêre rolspeler in die respons op emosionele stres en daaropvolgende glukokortikoïed produksie. ‘n Ander, minder bekende arm van die sielkundige stres respons is die simpatiese bynier-medulla-sisteem. Ons hipotese was dat die laasgenoemde simpatiese bynier-medulla-sisteem die primêre respons tot sielkundige stres behartig terwyl die HPA-as ‘n sekondêre respons bied. Ons het ons hipotese getoets deur die manupilering van ‘n beproefde stres model waar ons IL-6, ‘n waardevolle rolspeler in die simpatiese bynier-medulla-sisteem, onderdruk het. In respons op stress, het serum kortikosteroon konsentrasies toegeneem slegs in die teenwoordigheid van IL-6 (7 ± 3 vs. 57 ± 4 ng/ml; P<0.0001), maar nie wanneer IL-6 onderdruk is nie (17 ± 7 ng/ml). Stres het ‘n verhoging in hipofise massa teweeggebring slegs tydens die onderdrukking van IL-6 (38 ± 3 vs. 65 ± 6 mg; P <0.001). Stres het ook linker-byniermassa verhoog slegs wanneer voldoende IL-6 beskikbaar was (34 ± 1 vs. 73 ± 8 mg; P <0.00001). Stres alleen het geen invloed gehad op serum IL-1β, IL-6 of TNF-α nie, maar die onderdrukking van IL-6 het wel ‘n inhiberende effek op basale IL-1β en TNF-α gehad. Daarna het ons weer eens die stresmodel manipuleer deur die rotte ‘n S. frutescens ekstrak te gee in ‘n poging om beide die sentrale en perifere effekte daarvan op die sielkundige stres respons te evalueer. Stres alleen het gelei tot ‘n afname in GR terwyl ‘n kombinasie van stres en S. frutescens administrasie tot ‘n afname in GABAARα1 in die hippokampus gelei het. Hierdie kombinasie het ook tot ‘n merkwaardige toename in hipofise massa (P = 0.078) sowel as ACTH-inhoud van die hipofise (P < 0.01) gelei. ‘n Soortgelyke patroon is waargeneem betreffende sirkulerende ACTH en byniermassa met P < 0.05 vir elk. Bynier ACTH inhoud, aan die ander kant, het ‘n omgekeerd eweredige verhouding met ACTH in die hipofise en in sirkulasie getoon. Bynier IL- 6 inhoud het geen statisties beduidende verskille getoon nie, maar ‘n merkwaardige verhoging is weereens gesien met ‘n kombinasie van stres en S. frutescens administrasie. Die soortgelyke tendens wat waargeneem word in GABAAR in die hippokampus, asook hipofise- en sirkulerende ACTH vlakke, en dui op ‘n samewerkende rol van stres en S. frutescens in die aktivering van die sielkundige stres respons. GR in die hippokampus toon geen veranderinge nie. Die resultate van die twee eksperimente dui op ‘n primêre rol van die simpatiese bynier-medulla-sisteem in die respons op ‘n akute stressor en dat die HPA-as net geaktiveer word tydens ‘n ooreiste stres reaksie of indien die simpatiese bynier-medulla-sisteem onderdruk word. Die waargenome “verdowings”-effek van S. frutescens word moontlik deur aktivering van die mesolimbiese dopamien pad deur die hippokampus en amigdala bewerkstellig. Die resultate mag ook lei tot die heroorweging van GABA-gebaseerde angs medikasies.
Description
Thesis (MSc (Physiological Sciences))--University of Stellenbosch, 2011.
Includes bibliography.
Includes bibliography.
Keywords
Sutherlandia frutescence, IL-6, GABA, Dissertations -- Physiological sciences, Theses -- Physiological sciences, Dissertations -- Physiology (Human and animal), Theses -- Physiology (Human and animal), Sympatho-adrenal medullary system, HPA-axis, Psychological stress