Paul's discourse for the Corinthians' edification :a socio-rhetorical interpretation of 2 Corinthians 10-13
Date
2004-12
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : Stellenbosch University
Abstract
ENGLISH ABSTRACT: The difficulties attending the reading 2 Cor 10-13 are widely recognized. This dissertation
aims to interpret the text by means of socio-rhetorical analysis and to investigate what its real
purpose is. Our hypothesis is that this Pauline discourse aims at the Corinthians’ edification
by defending his apostolic lifestyle and so giving them a good example of imitatio Christi,
imitatio Pauli (Chapter 1).
Chapter 2 surveys the recent studies of 2 Cor 10-13 from various approaches, viz. literary
historical approach, historical approach, rhetorical approach, and ethical and social-scientific
approach. Because of the limited results of each approach used alone, we need a multidimensional
and multi-disciplinary method is required. Chapter 3 reconfigures the sociorhetorical
approach developed by Robbins into a fourfold dimensional analysis for a more
adequate reading of 2 Cor 10-13: a rhetorical analysis; an analysis of intertexture and
rhetorolect; an analysis of social, cultural and ideological texture; and an analysis of sacred
texture.
Chapter 4 analyzes the rhetoric of 2 Cor 10-13. The four realities of the rhetorical situation
are the invasion of the outsiders against Paul, the discontent of the insiders with Paul, the
conflict concerning Paul’s support, and the plan of Paul’s upcoming visit. The rhetorical
arrangement, as a deliberative argumentation but including judicial and epideictic elements, is
summarized as follows: exordium and propositio (10:1-11); narratio (10:12-18);
argumentatio (11:1-13:4); peroratio (13:5-10). The argumentatio marshals four arguments:
what is the true character of the intruders? (11:1-21a); what is the servant of Christ like?
(11:21b-12:10); who is whose benefactor? (12:11-19); what sort of man do they expect with
Paul’s upcoming visit? (12:20-13:4).
Chapter 5 discusses the intertexture and rhetorolect of 2 Cor 10-13. The discourse is thickly
intertextured providing the vivid picture and the persuasive rationale for his arguments, and is
woven of various rhetorolects. The main rhetorolect is prophetic, which focuses on Paul
whom God has chosen to take leadership in the production of righteousness. By blending this
rhetorolect with priestly, our text manifests that Paul, in weakness and sufferings, according
to God’s call, is following the example of Christ.Chapter 6 explores the social, cultural and ideological textures in 2 Cor 10-13. In social
texture, the discourse has a vision of acquiring cognitive abilities for the aim of transforming
people so they may build a Christian community in faith until God transforms all. In cultural
texture, the discourse utilizes the conventions of dominant culture, but rejects its central
values and creates an antithetical set of values based on the crucified Christ. In ideological
texture, the discourse presents the social ethos that opposes the dominant social order: it
represents rather the interests of the socially weak. The Pauline discourse, however,
legitimises his position of primary authority over the Corinthian Christians.
Chapter 7 investigates the sacred texture in 2 Cor 10-13. The discourse establishes a theology
which is balanced by the crucified and resurrected Christ. Christ’s crucifixion and
resurrection is recapitulated in Paul’s apostleship, discipleship and servant-ship in the form of
imitatio Christi, and must be reproduced in the Corinthian church in the form of imitatio Pauli.
In the final assessment, the main purpose of 2 Cor 10-13 is defined as the edification of the
Corinthian church through defending Paul’s apostolic lifestyle, which is characterized by the
imitatio Christi. Paul’s lifestyle is derived from Christ who was crucified and resurrected by
the power of God, demonstrating God’s power manifested in human weakness. Now it is the
Corinthians’ turn to demonstrate the divine power manifested in their imitatio Pauli.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar word algemeen aanvaar dat daar probleme is met die lees van 2 Kor. 10-13. Hierdie verhandeling probeer om deur middel van sosiaal-retoriese analise die teks te ontleed en die ware oogmerk daarvan te ondersoek. Die hipotese waarvan uitgegaan word, is dat die Pauliniese diskoers ingestel is op die geestelike opheffing van die Korintiërs deur sy verdediging van die apostoliese lewenstyl en deur vir hulle ’n goeie voorbeeld van imitatio Christi, imitatio Pauli te stel (Hoofstuk 1). Hoofstuk 2 bestudeer onlangse ondersoeke na 2 Kor. 10-13 vanuit verskillende benaderingshoeke, naamlik die literêrhistoriese benadering, die historiese benadering, die retoriese benadering, en etiese en sosiaalwetenskaplike benaderings. Die beperkte resultate wat die afsonderlike gebruik van elke benadering sou oplewer, vereis dat ’n multidimensionele en multidissiplinêre metode gebruik moet word. Hoofstuk 3 rekonfigureer die sosiaal-retoriese benadering wat deur Robbins ontwikkel is, tot ’n viervoudige dimensionele ontleding vir ’n vollediger lees van 2 Kor. 10-13: ’n retoriese analise; ’n analise van intertekstualiteit en reterolek; ’n analise van sosiale, kulturele en ideologiese intertekstualiteit; en ’n analise van gewyde tekstualiteit. Hoofstuk 4 ontleed die retoriek in 2 Kor. 10-13. Die vier realiteite van die retoriese situasie is die inval van die buitestanders teen Paulus, die ontevredenheid van lede van die binnekring jeens Paulus, die konflik met betrekking tot Paulus se ondersteuning, en die plan met betrekking tot Paulus se voorgenome besoek. Die retoriese skikking, as ’n beraadslagende betoog, maar met inbegrip van forensiese en epideiktiese elemente, word soos volg opgesom: exordium en propositio (10:1-11); narratio (10:12-18); argumentatio (11:1-13:4); peroratio (13:5-10). Die argumentatio behels leiding vir vier argumente: wat is die ware karakter van die indringers? (11:1-21a); waaraan ken ’n mens die dienaar van Christus uit? (11:21b-12:10; wie is wie se weldoener? (12:11-19); watter soort man verwag hulle met Paulus se voorgenome besoek? (12:20-13:4). Hoofstuk 5 bied ’n bespreking van die intertekstualiteit en reterolek van 2 Kor. 10-13. Die diskoers is ryklik voorsien van intertekste en verskaf so ’n duidelike prentjie en die grondrede vir sy argumente, wat uit verskeie reterolekte ineengeweef is. Die belangrikste reterolek isprofeties, en fokus op Paulus wat deur God uitgekies is om leierskap te aanvaar vir die voortbrenging van regverdigheid. Deur hierdie reterolek met die priesterlike te vermeng, gee ons teks blyke daarvan dat Paulus, in swakheid en lyding, volgens God se roeping, die voorbeeld van Christus volg. Hoofstuk 6 ondersoek die sosiale, kulturele en ideologiese tekstualiteit in 2 Kor. 10-13. In sosiale tekstualiteit het die diskoers ’n visie van die verkryging van die kognitiewe vermoëns wat nodig is vir die oogmerk van hervorming van mense sodat hulle ’n Christen-gemeenskap in die geloof kan bou totdat God almal nuut sal maak. In kulturele tekstualiteit gebruik die diskoers die konvensies van die dominante kultuur, maar verwerp die sentrale waardes daarvan en skep ’n stel antitetiese waardes gebaseer op die gekruisigde Christus. In ideologiese tekstualiteit bied die diskoers die sosiale ethos wat teen die dominante maatskaplike orde in verset is: dit verteenwoordig eerder die belange van dié wat maatskaplik swak is. Die Pauliniese diskoers legitimeer egter sy posisie as primêre gesag oor die Christene in Korinte. In hoofstuk 7 word die gewyde tekstualiteit van 2 Kor. 10-13 ondersoek. Die diskoers bring ’n teologie tot stand wat in ewewig is met die gekruisigde en opgestane Christus. Christus se kruisiging en opstanding word weergegee in Paulus se apostelskap, dissipelskap en dienaarskap in die vorm van imitatio Christi, en moet ook weergegee word in die kerk in Korinte in die vorm van imitatio Pauli. Ten slotte word die hoofdoel van 2 Kor 10-13 gedefinieer as die geestelike opheffing van die kerk in Korinte deur die verdediging van Paulus se apostoliese lewenstyl wat deur die imitatio Christi gekenmerk word. Paulus se lewenstyl is van Christus oorgeneem, wat gekruisig en weer opgewek is deur die krag van God, wat God se mag wat in menslike swakheid na vore kom, demonstreer. Nou is dit die Korintiërs se beurt om bewys te lewer van die goddelike krag deur hulle imitatio Pauli.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar word algemeen aanvaar dat daar probleme is met die lees van 2 Kor. 10-13. Hierdie verhandeling probeer om deur middel van sosiaal-retoriese analise die teks te ontleed en die ware oogmerk daarvan te ondersoek. Die hipotese waarvan uitgegaan word, is dat die Pauliniese diskoers ingestel is op die geestelike opheffing van die Korintiërs deur sy verdediging van die apostoliese lewenstyl en deur vir hulle ’n goeie voorbeeld van imitatio Christi, imitatio Pauli te stel (Hoofstuk 1). Hoofstuk 2 bestudeer onlangse ondersoeke na 2 Kor. 10-13 vanuit verskillende benaderingshoeke, naamlik die literêrhistoriese benadering, die historiese benadering, die retoriese benadering, en etiese en sosiaalwetenskaplike benaderings. Die beperkte resultate wat die afsonderlike gebruik van elke benadering sou oplewer, vereis dat ’n multidimensionele en multidissiplinêre metode gebruik moet word. Hoofstuk 3 rekonfigureer die sosiaal-retoriese benadering wat deur Robbins ontwikkel is, tot ’n viervoudige dimensionele ontleding vir ’n vollediger lees van 2 Kor. 10-13: ’n retoriese analise; ’n analise van intertekstualiteit en reterolek; ’n analise van sosiale, kulturele en ideologiese intertekstualiteit; en ’n analise van gewyde tekstualiteit. Hoofstuk 4 ontleed die retoriek in 2 Kor. 10-13. Die vier realiteite van die retoriese situasie is die inval van die buitestanders teen Paulus, die ontevredenheid van lede van die binnekring jeens Paulus, die konflik met betrekking tot Paulus se ondersteuning, en die plan met betrekking tot Paulus se voorgenome besoek. Die retoriese skikking, as ’n beraadslagende betoog, maar met inbegrip van forensiese en epideiktiese elemente, word soos volg opgesom: exordium en propositio (10:1-11); narratio (10:12-18); argumentatio (11:1-13:4); peroratio (13:5-10). Die argumentatio behels leiding vir vier argumente: wat is die ware karakter van die indringers? (11:1-21a); waaraan ken ’n mens die dienaar van Christus uit? (11:21b-12:10; wie is wie se weldoener? (12:11-19); watter soort man verwag hulle met Paulus se voorgenome besoek? (12:20-13:4). Hoofstuk 5 bied ’n bespreking van die intertekstualiteit en reterolek van 2 Kor. 10-13. Die diskoers is ryklik voorsien van intertekste en verskaf so ’n duidelike prentjie en die grondrede vir sy argumente, wat uit verskeie reterolekte ineengeweef is. Die belangrikste reterolek isprofeties, en fokus op Paulus wat deur God uitgekies is om leierskap te aanvaar vir die voortbrenging van regverdigheid. Deur hierdie reterolek met die priesterlike te vermeng, gee ons teks blyke daarvan dat Paulus, in swakheid en lyding, volgens God se roeping, die voorbeeld van Christus volg. Hoofstuk 6 ondersoek die sosiale, kulturele en ideologiese tekstualiteit in 2 Kor. 10-13. In sosiale tekstualiteit het die diskoers ’n visie van die verkryging van die kognitiewe vermoëns wat nodig is vir die oogmerk van hervorming van mense sodat hulle ’n Christen-gemeenskap in die geloof kan bou totdat God almal nuut sal maak. In kulturele tekstualiteit gebruik die diskoers die konvensies van die dominante kultuur, maar verwerp die sentrale waardes daarvan en skep ’n stel antitetiese waardes gebaseer op die gekruisigde Christus. In ideologiese tekstualiteit bied die diskoers die sosiale ethos wat teen die dominante maatskaplike orde in verset is: dit verteenwoordig eerder die belange van dié wat maatskaplik swak is. Die Pauliniese diskoers legitimeer egter sy posisie as primêre gesag oor die Christene in Korinte. In hoofstuk 7 word die gewyde tekstualiteit van 2 Kor. 10-13 ondersoek. Die diskoers bring ’n teologie tot stand wat in ewewig is met die gekruisigde en opgestane Christus. Christus se kruisiging en opstanding word weergegee in Paulus se apostelskap, dissipelskap en dienaarskap in die vorm van imitatio Christi, en moet ook weergegee word in die kerk in Korinte in die vorm van imitatio Pauli. Ten slotte word die hoofdoel van 2 Kor 10-13 gedefinieer as die geestelike opheffing van die kerk in Korinte deur die verdediging van Paulus se apostoliese lewenstyl wat deur die imitatio Christi gekenmerk word. Paulus se lewenstyl is van Christus oorgeneem, wat gekruisig en weer opgewek is deur die krag van God, wat God se mag wat in menslike swakheid na vore kom, demonstreer. Nou is dit die Korintiërs se beurt om bewys te lewer van die goddelike krag deur hulle imitatio Pauli.
Description
Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2004.
Keywords
Bible. Corinthians, 2nd, X-XIII -- Criticism, interpretation, etc., Bible. Corinthians, 2nd, X-XIII -- Socio-rhetorical criticism, Theses -- Biblical studies, Dissertations -- Biblical studies