Determination of bioavailability and bioactivity of enzymatically hydrolysed fish protein and phosphates in the African catfish Clarias gariepinus
Date
2017-12
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Stellenbosch : Stellenbosch University
Abstract
ENGLISH SUMMARY: There is an ever-increasing demand for high-quality aquaculture feed ingredients by this growing food-production sector. Wild fish stocks are dwindling, and aquaculture is a potentially sustainable method for producing the food required to feed an increasing world population. The global population is increasing at 1% per annum, and current projections indicate that food production must be increased to sustain the global population. Fish plays an important role in the food sector globally, and fish consumption increased by over 100% from 1990 to 2014. During fish processing operations, by-products (wastes) are produced, which can be utilised to produce high-quality aquaculture feed ingredients. In this way, valuable natural resources are utilised optimally and nutrients are recycled back into the food-production sector, thereby decreasing pressure on natural resources.
The aim of this work was to conduct aquaculture feeding trials to evaluate two potential aquafeed ingredients derived from fish processing by-products. This evaluation indicated the suitability (bioactivity and bioavailability), performance and potential economic viability of the ingredients as aquaculture feed ingredients. The two feed ingredients were fish protein hydrolysates (FPH), and fish bone dicalcium phosphate (FB-DCP), both produced from monkfish (Lophius vomerinus) heads, which are by-products of the South African trawling industry.
The study utilised a standard aquaculture approach for the evaluation of the feed ingredients, by having a control feed formulation (recipe) and different experimental diets to incorporate (include) the experimental feed ingredients. The evaluation compared the performance of the experimental diets and the control diet. The formulation included seven experimental diets and one control diet. FPH replaced a portion of the fish meal (FM) in the diet, and FB-DCP replaced conventional rock dicalcium phosphate (R-DCP) as dietary phosphate source. The FPH replaced a fraction of the total FM (5%, 10%, 15% and 20% of FM) in diets named FPH-1, FPH-2, FPH-3, FPH-4 and distinguished as Trial 1. Two diets replaced R-DCP with either FB (untreated) or FB-DCP, and a final diet employed a 1:1 ratio of R-DCP and FB-DCP diets – named FB-5, DCP-6 and DCP-7 respectively and distinguished as Trial 2. Each diet was evaluated using six replicate tanks of 75 l each, which were initially stocked with 30 fish of 1 g mean weight each, in a recirculating aquaculture system. A feeding trial of 10 weeks was performed and production performance parameters, such as growth, nutrient utilisation, non-specific immunity and production quality, were evaluated. In addition, a two-week digestibility trial was conducted on all FPH treatments to determine the influence of different levels of dietary FPH on the dry matter digestibility of the experimental diets.
In Trial 1, there were indications that FPH inclusion enhanced a component of the non-specific immune function of the experimental animals significantly, and that this action was dependent on the inclusion level of the FPH. Significantly higher immunoglobulin levels were found in diets (10% and 15% of FM replacement). There were no significant differences in production parameters (weight, length and protein utilisation), mortality or dry matter apparent digestibility between any treatments in Trial 1. FPH inclusion at levels 5% and 20% of FM replacement did, however, affect overall body composition of the experimental animals, as there were, compared to the control diet, significantly increased lipid deposits in diets FPH-1 and FPH-4.
In Trial 2 significant differences were measured for whole-body crude lipids when the phosphate diets were compared to the control, with increased lipids in diets FB-5, DCP-6 and DCP-7. In Trial 2 the production parameters, mortality, non-specific immunity and mineral composition of vertebrae illustrated no statistically significant diet-dependent differences.
The control diet’s results were utilised to investigate the length-weight relationship of the African catfish (Clarias gariepinus), and a Condition Factor = Weight/Lengthb relationship, b = 3.02 was found. This coincides with the b = 3 assumption during Trial 1 and Trial 2, as well as previous studies reported in open literature.
From the results, it can be concluded that both FPH and FB-DCP can be considered as high-quality feed ingredients for aquaculture, as their inclusion had no negative impacts on animal production performance, immune status or final body composition. However, the FPH influence has inclusion level dependencies – the product is optimally effective at the correct dietary inclusion level of FPH. The results indicate that FPH and FB-DCP can be successfully included into aquaculture feeds for African catfish (Clarias gariepinus), thereby reducing waste of high-value aquaculture feed ingredient products and promoting sustainable aquaculture.
AFRIKAANS OPSOMMING: Daar is ʼn toenemende vraag na voerbestanddele van hoë gehalte vir akwakultuur, wat ʼn vinnig groeiende sektor van voedselproduksie is. Voorrade van wilde vis is besig om te kwyn, en akwakultuur is geïdentifiseer as ʼn potensieel volhoubare metode om voedsel vir ʼn groeiende wêreldpopulasie te verskaf. Die wêreldpopulasie groei teen 1% per jaar, en huidige projeksiesyfers toon dat voedselproduksie moet toeneem om die populasie te onderhou. Vis speel ʼn belangrike rol in voedselproduksie wêreldwyd, en verbruik het vanaf 1990 tot 2014 met 100% toegeneem. Verwerking van vis gee aanleiding tot neweprodukte (afval), wat gebruik kan word om akwakultuur voerbestanddele van hoë gehalte te produseer. So word waardevolle natuurlike hulpbronne optimaal gebruik en voedingstowwe word terug na die voedselproduksiesektor gesirkuleer, wat druk op natuurlike hulpbronne verlig. Die doel van hierdie studie was om twee potensiële akwakultuur voerbestanddele wat van neweprodukte van visprosessering vervaardig word, deur middel van voerproewe te evalueer. Die evaluering het die geskiktheid (bioaktiwiteit en biobeskikbaarheid), prestasie en potensiële ekonomiese lewensvatbaarheid van die akwakultuur voerbestanddele bepaal. Hierdie twee voerbestanddele was visproteïen hidrolisaat (VPH) en visbeen dikalsium fosfaat (VB-DKF), wat albei van monnikvis- (Lophius vomerinus) koppe, wat neweprodukte van die Suid-Afrikaanse vissery is, vervaardig word. Die studie het ʼn standaard akwakultuur benadering gebruik om die voerbestanddele deur middel van ʼn voerformulering (resep), as kontrole, en verskillende eksperimentele voere met eksperimentele voerbestanddele, te evalueer. Die prestasie van die eksperimentele voere is dus deur die evaluering met die prestasie van die kontrolevoer vergelyk. Die formulering is op sewe verskillende eksperimentele diëte en een kontroledieet toegepas. VPH het gedeeltes van vismeel in die dieet vervang, en VB-DKF het konvensionele klip di-kalsiumfosfaat (K-DKF) as fosfaatbron in die voer vervang. Die VPH vervang dele van die totale VM (5%, 10%, 15% en 20% van VM) in die voere, genoem FPH-1, FPH-2, FPH-3, FPH-4, en word onderskei as Proef 1. In twee ander voere is K-DKF met onbehandelde visbeen en VB-DKF onderskeidelik vervang, en in die laaste voer as ʼn 1:1 verhouding van VB-DKF en K-DKF; dié voername is FB-5, DCP-6 en DCP-7, en verteenwoordig Proef 2. Elke dieet is sesvoudig gedupliseer in tenks met ʼn gesirkuleerde akwakultuur sisteem van 75 l, elk aanvanklik met 30 visse met ʼn gemiddelde gewig van 1 g. Die voerproef was oor 10 weke, en het prestasieparameters, soos groei, benutting van voedingstowwe, niespesifieke immuniteit en produksiegehalte, gemeet. ‘n Verdere proef is oor twee weke op VPH voere uitgevoer om die invloed van verskillende vlakke van dieetkundige VPH op die verteerbaarheid van die droë middels op die eksperimentele diere te bepaal. In Proef 1 was daar aanduidings dat VPH insluitingsvlakke ʼn komponent van die niespesifieke immuniteit beduidend verbeter het, en dat hierdie verskynsel van die insluitingsvlak van die VPH afhanklik was. Beduidend hoër immunoglobulienvlakke is in voere (10% en 15% VM vervangingsvlakke) gemeet. Daar was geen beduidende verskille in prestasieparameters (gewig, lengte en proteïenverbruik), sterftesyfer of merkbare verteerbaarheid van droë middels tussen enige van die voere in Proef 1 nie. VPH insluitingsvlakke van 5% en 20% by VM vervanging het wel ‘n beduidende invloed op die heelliggaam-samestelling van die proefdiere gehad, met hoër vlakke van vetneerslag met FPH-1 en FPH-4 as met die kontroledieet. In Proef 2, waar die fosfaatdiëte met die kontrole vergelyk is, is beduidende verskille ten opsigte van heelliggaam ruvet gemeet, met voere FB-5, DCP-6 en DCP-7 op hoër vlakke vet. In Proef 2, was daar geen beduidende dieetafhanklike verskille ten opsigte van prestasieparameters, sterftesyfer, niespesifieke immuniteit en mineraalinhoud van rugwerwels nie. Die kontroledieet se resultate is aangewend om ʼn gewig-lengte verhouding vir die Skerptandbaber (Clarias gariepinus) te bepaal. Deur die berekening van die verhouding van Kondisiefaktor = Gewig/Lengteb, is b = 3.02 bevind, wat ooreenstem met die aanname wat in Proef 1 en Proef 2 gemaak is en wat ooreenstem met vorige ondersoeke in oop literatuur, naamlik, b = 3. Uit die bevindinge kan afgelei word dat sowel VPH as VB-DKF as hoë gehalte voerbestanddele van akwakultuur beskou kan word, omdat die insluitingsvlakke nie enige nadelige invloed op die diere se produksieprestasie, immuniteitstatus of finale liggaamskomposisie gehad het nie. Daar is wel bepaal dat die invloed van VPH insluitingsvlakafhanklik is – die produk is optimaal effektief teen die korrekte vlak van VPH insluiting. Die resultate dui aan dat VPH en VB-DKF suksesvol geïmplementeer kan word in voere vir Skerptandbabers (Clarias gariepinus). Hierdie proses verminder afval, deur hoëwaarde- akwakultuur voerbestanddele van neweprodukte te vervaardig, en bevorder volhoubare akwakultuur.
AFRIKAANS OPSOMMING: Daar is ʼn toenemende vraag na voerbestanddele van hoë gehalte vir akwakultuur, wat ʼn vinnig groeiende sektor van voedselproduksie is. Voorrade van wilde vis is besig om te kwyn, en akwakultuur is geïdentifiseer as ʼn potensieel volhoubare metode om voedsel vir ʼn groeiende wêreldpopulasie te verskaf. Die wêreldpopulasie groei teen 1% per jaar, en huidige projeksiesyfers toon dat voedselproduksie moet toeneem om die populasie te onderhou. Vis speel ʼn belangrike rol in voedselproduksie wêreldwyd, en verbruik het vanaf 1990 tot 2014 met 100% toegeneem. Verwerking van vis gee aanleiding tot neweprodukte (afval), wat gebruik kan word om akwakultuur voerbestanddele van hoë gehalte te produseer. So word waardevolle natuurlike hulpbronne optimaal gebruik en voedingstowwe word terug na die voedselproduksiesektor gesirkuleer, wat druk op natuurlike hulpbronne verlig. Die doel van hierdie studie was om twee potensiële akwakultuur voerbestanddele wat van neweprodukte van visprosessering vervaardig word, deur middel van voerproewe te evalueer. Die evaluering het die geskiktheid (bioaktiwiteit en biobeskikbaarheid), prestasie en potensiële ekonomiese lewensvatbaarheid van die akwakultuur voerbestanddele bepaal. Hierdie twee voerbestanddele was visproteïen hidrolisaat (VPH) en visbeen dikalsium fosfaat (VB-DKF), wat albei van monnikvis- (Lophius vomerinus) koppe, wat neweprodukte van die Suid-Afrikaanse vissery is, vervaardig word. Die studie het ʼn standaard akwakultuur benadering gebruik om die voerbestanddele deur middel van ʼn voerformulering (resep), as kontrole, en verskillende eksperimentele voere met eksperimentele voerbestanddele, te evalueer. Die prestasie van die eksperimentele voere is dus deur die evaluering met die prestasie van die kontrolevoer vergelyk. Die formulering is op sewe verskillende eksperimentele diëte en een kontroledieet toegepas. VPH het gedeeltes van vismeel in die dieet vervang, en VB-DKF het konvensionele klip di-kalsiumfosfaat (K-DKF) as fosfaatbron in die voer vervang. Die VPH vervang dele van die totale VM (5%, 10%, 15% en 20% van VM) in die voere, genoem FPH-1, FPH-2, FPH-3, FPH-4, en word onderskei as Proef 1. In twee ander voere is K-DKF met onbehandelde visbeen en VB-DKF onderskeidelik vervang, en in die laaste voer as ʼn 1:1 verhouding van VB-DKF en K-DKF; dié voername is FB-5, DCP-6 en DCP-7, en verteenwoordig Proef 2. Elke dieet is sesvoudig gedupliseer in tenks met ʼn gesirkuleerde akwakultuur sisteem van 75 l, elk aanvanklik met 30 visse met ʼn gemiddelde gewig van 1 g. Die voerproef was oor 10 weke, en het prestasieparameters, soos groei, benutting van voedingstowwe, niespesifieke immuniteit en produksiegehalte, gemeet. ‘n Verdere proef is oor twee weke op VPH voere uitgevoer om die invloed van verskillende vlakke van dieetkundige VPH op die verteerbaarheid van die droë middels op die eksperimentele diere te bepaal. In Proef 1 was daar aanduidings dat VPH insluitingsvlakke ʼn komponent van die niespesifieke immuniteit beduidend verbeter het, en dat hierdie verskynsel van die insluitingsvlak van die VPH afhanklik was. Beduidend hoër immunoglobulienvlakke is in voere (10% en 15% VM vervangingsvlakke) gemeet. Daar was geen beduidende verskille in prestasieparameters (gewig, lengte en proteïenverbruik), sterftesyfer of merkbare verteerbaarheid van droë middels tussen enige van die voere in Proef 1 nie. VPH insluitingsvlakke van 5% en 20% by VM vervanging het wel ‘n beduidende invloed op die heelliggaam-samestelling van die proefdiere gehad, met hoër vlakke van vetneerslag met FPH-1 en FPH-4 as met die kontroledieet. In Proef 2, waar die fosfaatdiëte met die kontrole vergelyk is, is beduidende verskille ten opsigte van heelliggaam ruvet gemeet, met voere FB-5, DCP-6 en DCP-7 op hoër vlakke vet. In Proef 2, was daar geen beduidende dieetafhanklike verskille ten opsigte van prestasieparameters, sterftesyfer, niespesifieke immuniteit en mineraalinhoud van rugwerwels nie. Die kontroledieet se resultate is aangewend om ʼn gewig-lengte verhouding vir die Skerptandbaber (Clarias gariepinus) te bepaal. Deur die berekening van die verhouding van Kondisiefaktor = Gewig/Lengteb, is b = 3.02 bevind, wat ooreenstem met die aanname wat in Proef 1 en Proef 2 gemaak is en wat ooreenstem met vorige ondersoeke in oop literatuur, naamlik, b = 3. Uit die bevindinge kan afgelei word dat sowel VPH as VB-DKF as hoë gehalte voerbestanddele van akwakultuur beskou kan word, omdat die insluitingsvlakke nie enige nadelige invloed op die diere se produksieprestasie, immuniteitstatus of finale liggaamskomposisie gehad het nie. Daar is wel bepaal dat die invloed van VPH insluitingsvlakafhanklik is – die produk is optimaal effektief teen die korrekte vlak van VPH insluiting. Die resultate dui aan dat VPH en VB-DKF suksesvol geïmplementeer kan word in voere vir Skerptandbabers (Clarias gariepinus). Hierdie proses verminder afval, deur hoëwaarde- akwakultuur voerbestanddele van neweprodukte te vervaardig, en bevorder volhoubare akwakultuur.
Description
Thesis (MEng)--Stellenbosch University, 2017.
Keywords
Fish protein hydrolysate, Clarias gariepinus -- Feeds, Fisheries -- By-products, Enzymatic hydrolysis, Fish bone dicalcium phosphate, Catfishes -- Feeds, Aquafeed ingredients, Fish meal as feed, UCTD